Pumasok siya sa silid-aralan na may maayos na nakabinding buhok, nakasuot ng masikip na damit na nagpapakita ng bawat kurba ng kanyang katawan. Hindi siya masyadong bata, ngunit ang kanyang karanasan at banayad na tingin ay nagbigay dahilan upang ako - isang estudyanteng nasa huling taon - ay hindi makaalis ng tingin sa kanya. Ngayon, dalawa na lamang kami sa remedyal na klase, at ang hangin sa pagitan naming dalawa ay tila humigpit dahil sa hindi pangkaraniwang pagiging malapit.
Itinuturo niya ang aralin sa isang mahinahong boses, at sa tuwing yumuyuko siya malapit sa akin upang ipakita ang isang halimbawa, ang banayad na amoy mula sa kanya ay nagpapabilis sa tibok ng aking puso. Hindi ko alam kung dahil sa malambot na ilaw o ang kanyang mga mata na espesyal na mas mainit kaysa karaniwan, ngunit sa sandaling inilagay niya ang kanyang kamay sa akin upang ituwid ang isang maling kalkulasyon, para akong naninigas.
"Mukhang medyo namumula ang iyong mukha..." - mahina niyang sinabi, ngunit ang kanyang mga mata ay hindi umiwas. Nagsalita ako na parang nahulog ako, tiningnan siya ng diretso sa mga mata. Nanatili kaming tahimik ng ilang segundo, at tila may isang invisible na sinulid na humihila sa amin na mas magkalapit. Nang maghampas ang aming mga labi, tila nawala ang lahat sa paligid.