Huling Liwanag ng Araw
Siya ay isang magandang at kaakit-akit na modelo ng larawan.
Ang kanyang mukha ay matalas, ang kanyang mga mata ay malalim na nagiging dahilan upang mahirap para sa sinuman na hindi tumitig.
Ang araw ng kuha ng larawan ay naganap sa isang tahimik na kagubatan, kung saan ang liwanag ay tumagos sa bawat dahon na bumubuo ng isang tanawin na romantiko at makulay.

Siya ay isang batang photographer, tahimik ngunit puno ng passion.
Ang kanyang lente ay hindi lamang nakakuha ng panlabas na anyo kundi naglalayong ipakita ang mga tunay na damdamin sa kanyang mga mata.

Nang ang photoshoot ay malapit nang matapos, umupo ang dalawa sa ilalim ng isang malaking puno.
Walang sinuman ang nagsalita, tanging ang mahihinang hangin at ang tunog ng mga dahon na humahampas.
Ang kanilang mga mata ay hindi sinasadyang nagtagpo.
Isang sandali ng katahimikan ngunit puno ng damdamin.

Inaayos niya ang mahahabang hibla ng buhok na nahuhulog sa kanyang noo.
Siya ay ngumiti, ang kanyang mga mata ay banayad at mainit.
Unti-unting lumalapit ang distansya sa pagitan nila.
Walang mga salita, tila lahat ay naunawaan sa pamamagitan ng kanilang mga mata at tibok ng puso.

Ang sandaling iyon ay hindi isang pisikal na pagnanasa,
kundi isang pagkakaunawaan. isang bihirang pagsasama sa pagitan ng dalawang kaluluwa na magkasamang nagtagpo sa gitna ng masalimuot na mundong ito