Pumasok si Kohinata Mai sa silid na nakasuot ng maselan na puting polo, ilang butones sa kanyang dibdib na sadyang nakalantad, na nagpapakita ng kanyang makinis na puting balat at namumugto na cleavage. Ang kanyang buhok ay bahagyang kulot hanggang sa kanyang balikat, ang kanyang mga mata ay kumikislap na tila siya ay makapagsalita, at naglalaman siya ng isang malalim na pagnanasa na mahirap itago.
Ang kanyang katawan, bagama't wala nang mga katangian ng kabataan, ay puno ng kaakit-akit na may sapat na gulang. Ang bawat hakbang ay isang alon ng kaakit-akit, ang damit na yumakap sa balakang ay dahan-dahang umiindayog sa bawat paggalaw na tila hinahamon ang tingin. Hindi na siya nahihiya na itago ang kanyang sarili - ngayon, siya na ang kanyang sarili, ang babaeng nauuhaw sa pag-ibig, uhaw na mahawakan, haplos, at bumulong sa kanyang tainga ng mga salitang nakakatibok ng puso.
Nang pumasok ang binata, agad siyang hinawakan ng kanyang tingin—at hindi siya makaalis. Hindi nagsalita si Mai, tumingin lang sa kanya, bahagyang nakataas ang kanyang mga labi, at dahan-dahang tinanggal ng kanyang mga kamay ang huling pindutan. Ang mga nakaumbok na bundok ay malaya, nanginginig dahil sa malamig na hangin at ang panginginig na kumakalat sa bawat selda.
“Hinintay kita…” – bulong niya, lumapit nang malapit, niyakap ang kanyang leeg, ang katawan ay nagdikit. Ang amoy mula sa kanyang balat na may tamang edad ay nagpalumbay sa kanya.