เธอเดินเข้าห้องเรียนพร้อมกับผมที่มัดอย่างเรียบร้อย สวมชุดกระโปรงที่แนบติด ทำให้เห็นรูปร่างที่งดงาม ไม่ถึงกับสาวแรกรุ่น แต่ประสบการณ์และสายตาอันนิ่งเฉียบของเธอกลับทำให้ฉัน – นักศึกษาปีสุดท้าย – ไม่อาจละสายตาไปจากเธอ วันนี้ในชั้นเรียนติวมีเพียงสองคนเท่านั้น และบรรยากาศระหว่างเราเหมือนจะหนาแน่นด้วยความใกล้ชิดอย่างประหลาด
เธอสอนโดยใช้เสียงที่เบาและนุ่มนวล ทุกครั้งที่โน้มตัวไปใกล้ฉันเพื่อชี้แจงข้อสอบ ความหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแสงไฟที่อ่อนนุ่มหรือสายตาของเธอในวันนี้มันอบอุ่นเป็นพิเศษ แต่ในช่วงเวลาที่เธอวางมือไว้ที่มือของฉันเพื่อแก้ไขการคำนวณที่ผิดทุกอย่างรอบตัวฉันกลับเหมือนจะชาไปหมด
“เธอค่อนข้างหน้าแดงนะ...” – เธอพูดเบา ๆ แต่สายตาของเธอกลับไม่หลบตา ฉันกลืนน้ำลายลงไป มองตรงไปที่ดวงตาของเธอ เราสองคนเงียบไปสักครู่ แล้วเหมือนมีสายใยที่มองไม่เห็นดึงเราเข้าใกล้กัน เมื่อริมฝีปากสัมผัสกัน ทุกสิ่งรอบตัวก็เลือนหายไป.