De postpartum zuster is anders. De kastanjebruine huid is rozig, het lichaam is ronder en voller dan voorheen. Vooral de buste die bloeit en altijd achter het dunne nachthemd gluurt, waardoor ik mijn ogen er moeilijk van af kan houden. Als ze haar rug toedraaide of voorover boog, deden haar ronde heupen en strakke billen mijn hart van mijn borst springen.
Die avond verloor het huis de stroom. Toen ik naar de woonkamer ging, zag ik haar worstelen om kaarsen te vinden, alleen gekleed in een nachthemd dat haar lichaam omhelsde. Het licht van de telefoon scheen op mijn gladde witte huid, het zweet in mijn nek en sleutelbeen, waardoor ik me gehypnotiseerd voelde.
"Wat doe je nu je niet hebt geslapen?", vroeg ze, haar adem licht en haar ogen zo zacht als het gieten van honing.
"Ik kan niet slapen... Het is te warm, zuster." Ik slikte droog, mijn ogen nog steeds vastgelijmd aan haar mollige borsten die bij elke ademhaling fladderden.